Finally, This is Somewhere

I should have done this months ago, but I found myself watching some videos and reading some blogs on the internet which I find interesting. I just can’t seem to start probably because I’m annoyed seeing some green and red lines to what I am writing via Microsoft word,--nakakatamad at nakakasirang loob makakita ng pulang linya sa ginawa mo.. sa papel wala namang ganito e. Inisip ko.., kung sigurong wi-fi spot ang bahay namin makakapag sulat talaga ako.., pero parang hindi din., sa work ko kasi wi-fi naman e bakit hindi ako nakapag sulat sa free time ko nun?? Malamang siguro gusto kong mag simula ng tama., ung tipong unang entry mo palang wow na,, kasi para sa akin.,mahalaga ang unang entry. Ito ung mag hihikayat sa mga mambabasa kung susundan pa nila ang mga susunod mong isusulat. Mahirap naman kasing magsulat ng magsulat tapos wala naming palang nagt tyaga sa  mga sinusulat mo. Isa pang dahilan kung bakit gusto kong gawing wow ang first entry ko ay dahil pag nakakabasa ako ng mga blog.., after reading the last entry.., binabasa ko ung unang entry sa kadahilang gusto kong I trace kung papano nag simula ung blog. Wala lang. e kung pano may mambabasa na pareho ko ng trip?? Tsaka gusto kong maging sing ayos ng una kong entry sa immortalizedthoughts.blog.friendster.com.., ayaw ko namang kunin yon at un nalang ipost ko dito, e kung un lang kung yun lang naman gagawin ko e dapat pala tinuloy ko nalang dun pagsusulat ko. Ngayon,, wala na ko masyado pakialam sa simula,, I mean kung magiging maselan ako at paplanuhin pa ng paplanuhin ito.., hindi talaga ako makakapag simula.. I want to say.., this should start somewhere.

I decided to write blogs again because I want to express my thoughts as I do 2 years ago.., I want to make conversation with people I can’t talk to personally and I just can’t find the short facebook status enough to say what’s really on my mind. And probably.., I’m also a little inspired because of the blogs I read. Also because I think I have lots of angst inside of me that I need to release. I also want toremember crazy thoughts that run on my mind. Months or years from now,, you see we can’t remember everything. Writing is one good thing to make things endless. I bet even you too are amazed whenever you read the essays that you wrote during school days or even your journal that you have written in the past. Like I, I cant help but to ask my self if I was really the person who have written the entries I have on my other blog account. Nasasabi ko tuloy na may utak pala ako para magsulat ng mga ganung bagay.  Ngayon.., asan na kaya utak ko?? Hala baka kinain na ng zombie..

We do not need to have the brains of a great writer to have the  rights to get a blog.., all you need to have is your self, your insanity, a little creativity, your experiences, and a little patience to put them together. You also need to exercise your brain from time to time before you forget that you have one

Critics?? We can’t avoid them.. they are born to do what they do best.. to point out your flaws and to test kung hanggang saan ka sa gusto mong gawin.., wag ka paapekto sa maling direksyon,, ung tipong aayaw ka na,, makinig ka din sa kanila dahil magagamit mo mga pang aalipustang sinabi nila sa ginawa mo para maging mas maayos mga susunod mong gawa. Ako.., medyo sanay na ko sa kanila.., kasi unang critic ko sa sarili ko.. at libre kayo mag comment.., wag kayo matakot..., sabihin niyo kung ano ang gusto niyong ipaabot sa akin.. magagamit ko kung ano man sasabihin niyo sa akin para mag improve at gagamitin kong apoy na yun para ipasunog ang inyong kaluluwa sa dabarkads ko ilalim ng lupa..  =)

Nga pala.., tawagin mo nalang ako sa pangalang tupe ..,<siguro magtatanong ang mga nakakakilala talaga sa kin kung kelan pa naging Tupe ang mokong na to.., kanina lang po habang nag iisip ako>. Pag umpisa tahimik pero pag nakapag adjust na.., maloko din.. madaming trip at kung anu ano naiisip.. makilala mo din ako sa bawat entry ko dito. Madami akong kwento at mga naiisip na hindi man solusyon sa problema mo ay sana kayang pawiin ang pagkainip mo.. Ito ang mundo ko,, hindi perpekto pero masaya gaya ng mundo mo.. kasi iisang planeta lang naman tayo. 

This is cliché but I want to leave you these thoughts--your worst enemy is your self.talo ka kung papatalo ka sa kahinaan mo ng loob at sa katamaran mo, wala kang mapupuntahan at wala kang blog na masisimulan. Ako aminado na muntik na ko matalo pero lumaban pa din ako kasi gusto ko kayo maka usap.. yun o! =) 

--wag niyong hayaang kainin ng zombies ang utak niyo,, laban lang.. gamitin niyo yan bago miryendahin ng zombie na may balde sa ulo.